وقت هايي كه ما يك نفر را پشت خط تلفن داريم يا داريم ايميل هاي كاري را الويت بندي مي كنيم براي پاسخ و فرو رفته ايم پشت ميز آدم هاي همين شهررفته اند راه مي روند، كنار پياده روها نشسته اند بي هيچ هولي ساندويچ گاز مي زنند يا از ارتفاعي ما را نگاه مي كنند. بي هدف راه رفته ايد وقتي نمي خواهيد سر هيچ زماني به هيچ جا برسيد؟ وقتي اهميت اين همه هيچ ها از دست برود مي رسيم آنجا؟