می گذرد ....

همه ی آدمها این تجربه را دارند که در جایی از زندگی -شاید هم در خواب شاید در بیداری - در طی حادثه ای که ما آن را رسم روزگار صدا می کنیم قسمتی از آنها جایی گیر می کند جا می ماند . بی آن قسمت هم به زندگی  می شود ادامه داد . سخت است .می دانم .از دانستن هم مطمئن تر !
گاهی آن قسمت از دست داده بافتهایش خودشان را ترمیم می کند و خوب می شوی . گاهی هم نه ! سلولهای باقی مانده هم هر کاری را ارجاع می دهند به سلول های از دست رفته ! آن وقت هاست که درمانده می شوی . شاید هم احساس می کنی خالی هستی از چیزی ! از کسی حتی ! بعد که کسی حالتان را می پرسد نمی توانی بگویی " خوبم " . زل می زنی و نگاه می کنی . به هر صدایی که نزدیک صدایش باشد خو می کنی . به شنیدن اسمش در خیابان پاز می شوی و نمی توانی قدم برداری .حتی اگر دستت پیراشکی مستر دونات بوده باشه و سرخوشانه لِک و لِک کنان راه می رفته ای ...
اسمش را بگذاری دلتنگی یا هر کوفت و زهرماری ! چیز کثیفی ست لعنتی . سطل سطل اشک می پاشد در چشمهایت .کرور کرور بغض گره می زند در سینه ات . این را هرکسی نمی فهمد . حقیقتش اینه که این را هیچ کسی نمی فهمد !خودِ طرف می داند و بس.
این حس را پشت چراغ قرمزی که سبز شده و همه بوق بسته اند بهت و فحش و بدو بیراه بارت می کنند می فهمی . این را همه جا می فهمی .همه جا ! برای مثال عرض کنم خدمتتان وقتی سوپ می پزی و به مغزت فشار می آوری سوپ آن روز چه بود ! وقتی ظرف می شوری و بسته ی تاید را از جلوی چشمت دور می کنی .وقتی کنترل ضبط را زمین نمی گذاری و آهنگ ها را پشت به پشت رد می کنی .وقتی آهنگهای جدید هم ناخن می کنند توی چشمت تا خاطره ای چیزی را یادت بیاورند .وقتی ... وقتی ....