تن به رابطه‌اي مي‌دهند كه به آن هيچ اميدي ندارند. آن‌ها انتهاي رابطه را ديده‌اند و اميدي ندارند كه بر تضادهايشان غلبه كنند. از طرف ديگر آن‌ها با پذيرش اين لايتغير بودن است كه تغيير پيدا مي‌كنند و آدم‌هاي ديگري مي‌شوند و در ما تماشاگران اميدِ تكرار نشدن گذشته را به جا مي‌گذارند. بسياري از ما شايد در اثر آسيب‌هايي كه در روابط مختلف ديده‌ايم محتاط مي‌شويم، تن به رابطه نمي‌دهيم و از آن مي‌گريزيم. زيرا از تكرار درد تجربيات نخستين‌مان در پايان اين روابط مي‌ترسيم. با اين همه بايد دانست كه تنها با پذيرش تكرار است كه مي‌توان اسير تكرار، اسير گذشته نبود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر