نشستم توی لابی منتظر ماشین. داشتم تلفن صحبت می کردم و می دانستم ساکن یکی از طبقات همین جاست. کتابم را باز کردم و گاز پیکنیکی زیر سرم روشن کرده بودم. یک نگاه به کتاب و سرم گرمه روخونی کتاب بود که دیدم رسید به درب شیشه ای. قبل از اینکه در باز شود با کسی در سمت راستش سلام و الکی کرد و خواست مستقیم برود که دیدم ثانیه ای پیش ترش ایستادم و صدایش کردم و او با ناباوری تمام برگشته بود که آیا من همانم؟ ایستاده روبرو. حرف می زند اما نگاه به چشم هایم نمی کند. سوال های معمولی نمی پرسد. دنبال نشانه ها می گردد.