کمی کنار اتوبان ایستادم. تلفن را با صحنه آهسته پرت کردم صندلی کنار. آفتاب داشت غروب می کرد. آسمون کبود بود. قلبم آسمون بود. موزیک را روشن کردم. کمی فرو رفتم درصندلی و خودم را کمک کردم تا شجاعانه خودم را بغل کند.