چشم انداز سفرت باید همه زندگی هایی باشد که تا حالا هزار بار آنها را خوب ندیده ایی و فکر می کنی روزمرگی یعنی دفتر کارت و تلفن هایی که جواب می دهی و وبلاگت و ... .
در گذر از کیلومتر ها قبرستانهای کوچکی را دیدم که وسط بیابان کنار ریل قطار رها شده بودند و مردگانی که سرشان از سوت قطار سوت می کشید و دست و پایشان را خاک بسته بود. گاهی زنی چادر سیاه یا مردی هم بود که بالای سنگی نشته باشد. باد و خاک هم بلند بود روی سرشان.
گاوچرانها و آدمهایی که گذر قطارها برایشان روزمره بودند. چقدر عمر باید کرد تا توی قطاری پشت میزی زیر آفتاب پاییز لم بدهی و چای به دست فقط مشاهده گر باشی؟
صبحانه ام را با لذت در سفر خوردم و ساعتها گذر ابرهای سیاه بیابان را به تماشا نشستم. آنا گاوالدا چه خوش احساس کرده بود که دوست داشت کسی جایی منتظرش باشد. هنوز دورم. هنوز در سفرم.