مردی که پشتیبانی گیت بود گفتم صبح خوبه؟ خوب بود بنظرم.
نشستم صندلی دو نفره بیزنس کلاس کنار پنجره. کت توسی مو در آوردم. هنوز خورشید طلوع نکرده بود و ماه وسط آسمون بود. سرمو تکیه دادم به شیشه. از گوشه چشمم دیدم یه آقایی نشست صندلی کنارم و خوب هم براندازم کردم. توی راه برام از مهماندار نوشیدنی گرفت و میزمو از دسته ی صندلی برام باز و بسته کرد. یک جایی هم که خورشید داشت طلوع می کرد توی ارتفاع نمی دونم چند پایی از دریا گفت می خواید با گوشیتون ازتون عکس بگیرم؟ گفتم باشه اگه دوست دارید. آخرین جایی که دیدمش وقتی بود که اومده بودن دنبالش و روی تریلر تحویل بار اومد جلو و ازم خداحافظی کرد.
*
شبش وقتی دکتر عکسارو می دید گفته بود چند در میلیون... احتمالا خطاست... توی یک برگه اسممو نوشت و خوش آمدگویی به زندگی افقی. من ؟ یادم افتاد خیلی دلم یک جزیره دور می خواد. کسی جایی از دنیا نوشته بود جزیره فرودگاه داره و می تونه یه همسفر کم داشته باشه.
*
عینکمو میزون کردم از روی سرم برداشتم و گذاشتم روی چشمم از در فرودگاه اومدم بیرون. چه جوری باید شناختش؟ #آناگاوالدا نوشته بود #دوست_داشتم_کسی_جایی_منتظرم_باشد. چه خوب عنوان انتخاب کرده بود. فرودگاهها قصه های عجیبی دارن. به گمونم از قبرستونها بیشتر. قصه آدمایی که توی زندگی داشتن از هم خداحافظی می کردن یا به هم سلام می دادن یا با هم می رفتن یا با هم می اومدن. قصه ی آدمایی که پشت یک شیشه برای هم دست تکون داده بودن و قلبی که فهمیده بود این دست تکون دادن یک خداحافظیه یا سلامه...
عینکمو برداشتم و گوشیمو درآوردم. یک شماره داشتم گرفتم. کسی گفت سلام همسفر. خندیدم و اول به چپ و بعد به راست نگاه انداختم. سمت راست تر کسی اونور تر دستشو برد بالا. می تونست اون باشه؟ رفتم دو قدم به راست و گوشیشو آورد پایین و همزمان خندید. خب رسیدم پس!
*
وقتی رسیدم باید زنگ می زدم و وظیفه هامو می سپردم و تموم می شدم توی ماسه ها و آبی سبز آروم و آفتاب گرم. خیلی وقت بود انقدر دیوونگی نکرده بودم برم اون ور دیوار امن زندگی روزمره... انقدر برای خودم نشناخته نبودم که چمدونمو یک ساعته جمع کنم... و هیچ وقت به کسی از سرزمین ناشناخته همسفر نگفته بودم. خودمو پرت کرده بودم وسط یک ریسک که از انجام دادنش خیلی کول بودم. قبل رسیدنم به اونجا یک کامنت داشتم که "تو لحظه تصمیم گرفتن و اجرا کردن هوش بالای احساسی و جرات می خواد؛ چطور داریش؟" دکمه ی گوشیو از بالا فشار داده بودم و زیر لب از خودم صدا درآورده بودم هِم... محصوله سی و سه سالگیه.
*
چمدون رو که می زاشت عقب گفت موزیک با تو؛ من هیچی ندارم اینور. گفتم خب. سوال بعدی از سرعت نمی ترسی؟ اصن جوابش و بعد سوال کوتاه یک کلمه ایه صبونه ای؟ جوابش خیلی!
از روی مپ نقشه رو با چشمش دنبال می کرد و منم سرگرم موزیکام شدم. چند دقیقه بعد تر جلوی راه آلاچیقی بوده که می رفت وسط دریا. دستشو دراز کرد سمت یه فضایی با سقف دوار ِ سفید وسط آلاچیقا که ازمون دور بود و گفت قراره اونجا صبونه بخوریم ؛ روی آب .هوم؟
هوم! دستشو با چشمم دنبال کردم یه ورش می خورد به روی آب و یه ورش می خورد به رنگ برنزه ای که خیلی راحت و روون و با اعتماد به نفس و لذت برنده از آفتاب بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر