یه چیزی از کیارستمی خوندم خیلی به دلم نشست

گفته بود:

زمان عشق، زمان کوتاهی است. طلوع و غروب خورشید فقط زیبا نیستند، بلکه تو را در نور امنی می برند، ولی ظل آفتاب توان تو را می گیرد و عشق ظل آفتاب است. وقتی طلوع آفتاب را ستایش می کنی باید یاد ظل آفتاب هم باشی.عشق ثابت نیست. در یک وضعیت نمی ماند. مدام در حال تغییر است. واقعیت این است عشق را نمی شود مدیریت کرد... عشق توعی ناکامی جبری همراه خودش دارد.اگر این را پذیرفتی، به عنوان یک نشئه و خلسه ی بسیار لذت بخش می توانی از آن لذت ببری. همه ی هنرت باید این باشد که بتوانی زمان این نشئگی را طولانی تر کنی . همین . 

پ ن: اینکه بدونی وقت فراغ در هر وصالی می رسه و نگرانش نباشی و از قبل آغوشت رو به تمامی براش باز کرده باشی خیلی حال خلسه ی خوبی بهت می ده. اونوقت از در رابطه وارد شدن نمی ترسونتت. اونوقت از دوری لرزه نمی گیری.