سکانس اول از تلاشم گذروندن دوره های سرآشپزی بود که گاهی حس می کردم نمی تونم حتی پنج دقیقه دیگه سر کلاس بشینم ولی هنوز نشسته بودم و روز اول مثل میخ روی دیوار هیچ معاشرتی با هیچ کسی نداشتم. بعد تایم استراحت بچه ها رفتند سیگار دود کنند و من فکر کردم چه دلم دودخواهی بی امان تر از دادخواهی های بی سرانجام می خواهد.

ماجرا این نیست که کسی از فک و فامیل من اوین یا قرچک بود. ماجرا اینست حس می کنم همه ی تهران برایم اوین شده. همه ! منی که با آشپزی سرخوش ترین می شدم و با رانندگی و موسیقی سرمست ترین حالا تاب شنیدن و روندن و موندنم نیست و هر کسی که از ایرانم می رود حس می کنه چه از زندان رفتنی که هیهات یا ای کاش یا خوشی به حالش ؟

می دونی چی می گم؟ ناتوان در ارائه ری اکشنی متعلق به خودم در رفتن عزیزترینها شدم. چرا ؟ چون انگار اصلا هویتم را گم کردم که بدانم چه ری اکشنی دارم که اصلا بتونم بسنجم که ابرازش کنم یا چی !بروند یا بمانند بهتر است برایشان ؟ برایمان ؟ 

سکانس دوم از تلاشم خونه باغ است. آلوچه های سبز و زرد را جدا جدا رب آلوچه می کنم و از صافی رد می کنم و با لِرد آن را جدا و سس آن را جدا می ریزم. کباب تابه ای می پزم و سس مخصوصم را آخرش می رقصانم روی کباب ها. حالم؟ شبیه برنج ِ بی کره ی کباب تابه ای است. بی سماق !

سکانس سوم از تلاشم وقتی با شلوارک توسی و نیم تنه ی مشکی خوابیده ام روی کاناپه و کتاب را گرفته ام جلوی صورتم و هیچی از آن نمی فهمم. در جذاب ترین حالت تنم نه یک برتنگیخته ام و نه یک فرهنگی؟  همینطور مثل آینه ای که در برابر کتاب نهاده باشند خودم را وا نهادم. آن را می بندم و می خوابم. نصف شب بیدار می شوم و هیچی از زندگی به یاد ندارم برای چند ثانیه . نمی دانم کجا هستم، فردا چند شنبه است، الان ساعت چند است و حتی توی چه سالی هستیم!! انگار نه انگار که خانه، خانه است.

این هیچی و هیچکی و هیچ  کجایی بودن پایان تمام سکانسهای تلاشگر بودنم است. حالا می دانم مدتی است که افسرده شده ام اما زندگی را ادامه داده ام. یک ادامه ی توو خالی . یک ادامه به دیگر ادامه دادنها اضافه کرده ام .